فرمت GPX جهت GPSهاي Garmin

چشمه ها	مسير دارآباد
گردنه ها	مسير توچال 1
قله ها	مسير توچال 2
پد بالگرد	مسير دركه
تلفن ها	مسير كلكچال
ايستگاه هاي امدادي	مسير ولنجك - توچال
ايستگاه هاي تله كابين و تله سيژ

 فرمت KML جهت استفاده با نرم افزار Google Earth

چشمه ها	مسير دارآباد
گردنه ها	مسير توچال 1
قله ها	مسير توچال 2
پد بالگرد	مسير دركه
تلفن ها	مسير كلكچال
ايستگاه هاي امدادي	مسير ولنجك - توچال
ايستگاه هاي تله كابين و تله سيژ

 اطلاعات ارائه شده به صورت تقريبي بوده و صرفا كاربرد علمي دارد و لذا مسئوليت استفاده عملي توسط افراد در محل و تبعات آن به عهده فرد استفاده كننده بوده و سازمان پيشگيري و مديريت بحران شهر تهران مسئوليتي نخواهد داشت.

مهمترین شاخصه این مسیر، خدمات تله کابین توچال است که بعنوان یکی از جاذبه های گردشگری شهر تهران، نقش بسزایی در کثرت مراجعین به این مسیر دارد. این تله کابین به طول تقریبی 7500متر علاقه مندان را از ایستگاه اول در ارتفاع 1917متری به ایستگاه هفتم در ارتفاع 3735 متری می رساند. مسیری آسفالته از ورودی مجموعه به ایستگاه اول وجود دارد که حتی در روزها و شبهای غیر تعطیل نیز پذیرای کسانی است که بمنظور پیاده روی وارد این مجوعه می شوند. در ضلع شمالی ایستگاه اول، جاده ای خاکی کوه پیمایان را به سوی ایستگاه های بالاتر راهنمایی می کند. مسیر صعود در این منطقه همین جاده است که به ایستگاه پنجم در ارتفاع 2942 متری می رسد. از مهمترین خطرات این مسیر در زمستان راه میانبری است که از میانه های مسیر ایستگاه 2 و 5 به ایستگاه5 می رسد و بخصوص در نزدیکی ایستگاه5 از یک شیب بهمن گیر عبور می کند. از ایستگاه پنجم به بخش های مهمی از ارتفاعات شمال تهران می توان دست یافت. در جهت شرق، به دره اوسون و پناهگاه شیرپلا و در جهت غرب به پناهگاه کلکچال و درکه مسیرهای پاکوب مشخص است. لازم به تذکر است که در بخشهایی از هردو این مسیرها در زمستان خطر بهمن وجود دارد. همچنین در جهت شمال ایستگاه 5 هم می توان به ایستگاه هفتم و از آنجا به قله توچال صعود کرد. این بخش از مسیر نیز در زمستان در قسمتهایی خطر بهمن و بخصوص در هوای مه آلود یا همراه با بارش، خطر گم شدن دارد.

 فرود از قله توچال
فرود از قله توچال به سوي ايستگاه هفت در هواي طوفاني و ...

بقیه متن در ادامه مطلب ....

مسیر سربند از ده پس قلعه تا دوراهی اوسون
مسیر دربند به دليل موقعيت جغرافيايي خاص از پرترددترین و مشكل ترين مسیرهای ارتفاعات شمال تهران است. در فصل زمستان مسير سربند به پس قلعه تا دوراهي اوسون به علت پرتردد بودن راه و كوبيده شدن برف يخ مي زند و استفاده از يخ شكن هاي معمولي را ضروري مي‌سازد. در ابتداي راه، در مسير انحرافي و منشعب از پس قلعه به سمت امامزاده ابراهيم، خطر ريزش يك بهمن كوچك از سمت غرب وجود دارد. پس از امامزاده و درون دره انتهايي آن، به سمت زير ايستگاه شماره دو تله سیژ داراي بهمن هاي هولناكي است كه گاهي تا حوالي امامزاده پيش مي‌آيد.  پس از ایستگاه تله سیژ مسیر با شیب حداقل و از کنار کافه ها و رستوران ها عبور کرده و در دوراهی بندیخچال دوشاخه می شود. همچنین از میدان سربند نیز مسیری از کف دره عبور کرده و به همین دوراهی می رسد. از این دوراهی مسیر بندیخچال در شرق رودخانه دربند ادامه می-یابد که پس از عبور از بند یخچال به دیواره شروین و جان پناه شروین می رسد. منطقه بند یخچال را می توان مدرسه سنگ نوردی تهران نامید. از اوایل فصل بهار تا قبل از بارشهای زمستانی این منطقه هر هفته پذیرای سنگ نوردان است و بساری کلاسهای آموزشی رسمی نیز در همین منطقه برگزار می گردد.
از دوراهی بندیخچال، مسیر سمت غرب رودخانه دربند به دوراهی اوسون می رسد. در اینجا نیز مسیر دره اوسون از دربند منشعب می شود.
مسير شيرپلا
مسير راه عادي از دوراهي اوسون به .....

بقیه متن در ادامه مطلب ....

جناح شرقي كوهستان دارآباد شامل مسير خط الراس و ناحيه سختون هاي غربي اين دره است.
صعود تابستاني خط الراس با صعود از يال پر شيب يا به قولي سينه كش تند بالاي چشمه موسوم به درازلش آغاز مي گردد و تا فراخ سفيد و لبه خط الرأس بالا مي رود. اين مسير در تابستان ها خشك و سنگلاخي است، ليكن در زمستان داراي برف نسبتاً سنگيني مي‌باشد كه سبب ريزش بهمن در كنار يال و در مركز سينه كش مي‌شود. اين بهمن ها بسته به حجم برف باريده شده، گاهي تا درختان درازلش در سمت شرقي آن نيز کشیده مي شوند.

مسیر زمستانی صعود به قله دارآباد، به سمت خط الراس (دره شن سياه)		مسیر زمستانی فرود از قله دارآباد (عكس از چشمه درازلش و فراخ‌سينه)

بر لبه خط الرأس از اواسط پاييز تا اواخر فروردين ماه سوز سردي مي وزد. مسير صعود از اين نقطه تا قله خاكي دارآباد بر روي لبه يال قرار دارد. در تابستان ها صعود به راحتي انجام مي شود، اما در زمستان صعود نسبتاً دشوار است، چون زمين پوشيده از يخ بوده و باد به شدت مي وزد و عمدتاً مسير حركت بر فراز پرتگاه هاي لبه غربي خط الرأس به سوي شمال  و قله اصلي است. باد شديدي عموماً در فصل سرد بر قله دارآباد جريان دارد.

خط الراس دارآباد، مسیر زمستانی صعود به قله		ابتداي خط الراس دارآباد از مسير فراخ‌سينه، مسیر زمستانی صعود به قله
به سوی جانپناه قله دارآباد		جانپناه قله دارآباد  (3200 متر)

پس از قله دارآباد به سوي شمال، لبه خط الرأس باريك تر و قسمت هاي سنگي آن آغاز مي‌گردد. در فصول معتدل يا گرم سال كه از ارديبهشت ماه تا اواخر مهرماه طول مي‌كشد صعود قلل دارآباد (همچون چمبره بند وسياه سنگ) با عبور از قسمت هاي سنگي و سنگلاخي انجام مي پذيرد. آشنايي با فنون سنگ نوردي لازمه اين صعود مي‌باشد. ليكن در فصل سرما، عبور از خط الراس دارآباد به سياه بند، به علت يخ زدگي مسير و وزش طوفان شديد به دشواري صورت مي گيرد و صعودی کاملا فنی است. در صورت بروز هرگونه مشكل در این مسیر، به هيچ وجه نبايد از مسيرهاي سمت شرق به سوي دره جاجرود و آهار، يا دره دارآباد در غرب فرود آمد. فرود به داخل دره جاجرود خطر سقوط بهمن را در پي داشته و فرود به سمت دره دارآباد نيز علاوه بر خطر بهمن در برخی نقاط، به شیب های صعب‌العبور ریزشی و پرتگاه ها منتهی می شود. بهترین راه در مواجهه با اين وضعيت، بازگشت از مسير صعود شده و رسيدن به جانپناه دارآباد مي‌باشد.  

 پس از قله سياه بند، گردنه زين اسبي دارآباد قرار دارد كه فرود از آن در فصل گرم نسبتاً ساده بوده و صعود از جانب ديگر به سوي بند لاركرور و تيغه‌هاي آن نيز با مشكل خاصي مواجه نيست اما در زمستان اين فرود بايد با دقت انجام پذيرد. معمولاً برف حجيمي روي گردنه جمع می شود و در دو قسمت آن خطر ريزش بهمن، هم به سوي دره ايگل و هم به سوي دره دارآباد قطعي است. صعود به لاركرور و سوزني آن در فصل گرم در دو حالت قابل انجام است؛ يا خود شاخك که با سنگ نوردي ساده طبيعي و با دقت و احتياط صعود مي‌شود و يا صعود عرضی از زير آن به سمت دره ايگل يا دارآباد صورت مي گيرد.

منبع : http://tdmmo.tehran.ir